Bu yazımın adını “yeni bir yıla başlarken” ya da “son saniyeleriniz olsaydı” gibi birşey koymak istedim ilk başta. Birisi çok klişe geldi diğeri ise iç karartıcı. Öte yandan, kolumda dövme olarak yazılı yukardaki latince kelimelerin ifade ettiği anlamla birlikte bu iki başlığı da dolduracak birşeyleri anlatacağım.

Üç sene önce 31 Aralık 2015 günü bir gurup arkadaş yılbaşı tatilimizi geçirmek üzere Kars’a gitmeye karar vermiştik ve kar sebebiyle tüm uçak seferlerinin iptal edildiği İstanbul’dan, Türkiye’nin en uzak iki noktası olması sebebiyle havayolları kuralları gereği iptal edilemeyen İstanbul-Kars seferini yapacak olan uçağımıza neşeyle kurulup yola çıkmıştık. Uçak havalandıktan çok kısa bir süre sonra, uçağın içinde nerden geldiğini anlamadığımız korkunç bir patlama sesi ile nutkumuz tutulmuştu. İnsan, öyle bir anda nedense gayri ihtiyari bir anons bekliyor, sanki pilot mikrofunu alıp “hanımefendiler beyefendiler uçağımız düşüyor, son duanızı edin” veya “sakin olun” filan diyecekmiş gibi geliyor. Anons gelene kadar sanırım 1.5 veya 2 dakikaya yakın bir süre geçmiştir. Bu 90-100 saniye içinde aklımdan son sürat geçenler: “Pınar, gerçekten son saniyelerin olabilir, şu an uçak düşüyor olabilir, ne bırakıyorsun geride, ne götürüyorsun gittiğin yere” diye düşündüm. Sonra aynı süratle devam etti düşünceler “ne bıraktığını da bırak, harika bir kız çocuğu ve o artık kendisine bakabilecek durumda, biraz borç harç, nasılsa birisi öder…” asıl sen “nasıl gidiyorsun” şimdi o meçhul yere, olmak istediğin insan olabildin mi, mutlu mu gidiyorsun, sorulursa şayet “istediklerini yapabildin mi?” diye ya da “yapmak istemediklerini bırakabildin mi” diye…çünkü ruhun tekamül ettiğine ve en azından bu dünyadan aldığı bilgiyle, bilgelikle, anlayışla buradan ayrılacağına inanıyorum. Derken yüzümde küçük de olsa bir gülümseme belirirken anons geldi, uçağa yıldırım çarpmıştı, bir şey olmamıştı ama gene de kontrol amaçlı Ankara’ya zorunlu iniş yapacaktık.

Bu olaydan 14 ay öncesinde, 20 yıllık bir evliliği bitirmiş, eski soyadımı bırakmış, eski mesleğimi ve eski işim olan avukatlığı ve bir hukuk bürosu yönetici ortaklığını bırakıp koçluğa geçmiş ve yepyeni deneyimlere hayatımda yer açmış bir kadın olarak, o son saniyelerim olabileceğini düşündüğüm saniyelerde sorduğum soruları aslında bir daha hiçbir zaman sormama gerek kalmasın diye koluma “respice finem” yazdırmıştım bir önceki sene. İngilizcesinin daha güzel ifade ettiğini düşündüğüm için ordan başlayarak, respice finem’in anlamı: “consider the end, live so that your life will be approved after your death, consider the consequences of your actions”. Yani diyor ki, öyle bir yaşa ki, geriye dönüp baktığında yaptıklarından memnun ol, mutlu ol, pişman olma. Yaşadığın hayatı en başta sen onayla…

Bu olaydan tam 3 sene sonra, 3 Ocak 2018 bu kez İstanbul-Adana uçağında Adana’ya inmemize 15 dakika kala gene aynı şey oldu, aynı patlama sesi. Bu kez konuya hakim olarak anonsu beklemedim bile ve kendime soracağım hiçbir sorum yoktu. Sadece biraz dua ettim sağ salim ve rahat inelim diye. Çünkü daha yapacağım çok şey var.

2018 yılınız harika geçsin, bu yılı öyle bir yaşayın ki geriye dönüp baktığınızda yüzünüzde kocaman bir gülümseme olsun.