Başvuru Süreçleri ve Sabır

Hiç çok sabırlı bir insan olduğunuzu düşüdünüz mü? Burada yaşadığım ve geçirdiğim pek çok süreç bana eskisinden daha da sabırlı olmayı öğretiyor ki ben kendimi sabırlı bir insan zannerdim. 2018 yılı Kasım ayında tüm izin başvurularımı yaptık. Bu yazıyı yazdığım 2019 yılı Eylül ayında halen oturma, çalışma, seyahat izinlerim gelmedi. Sebep ne bilmiyorum, sadece spekülasyon yapıyoruz. Yok efendim burası Kaliforniya, en fazla talep olan eyalet, tüm Meksikalılar burada, çok fazla başvuru var, kurunun yanında yaş da yanar, senin kalifikasyonlarının bir önemi yok, sen de herhangi bir başvurusun onlar için; yok efendim Türkiye onlar için ortadoğu ülkesi elbette Avrupa ülkesi gibi davranmıyorlar (çünkü Arnavutluktan gelip Amerikalı bir arkadaşımızla evlenen sevgili eşine 5 ay içinde mülakat tarihi verildi). Ya da uygulamalar, yasalar her an değişiyor, aslında sistemi iyileştirmeye çalışıyorlar vs. vs.

Anlayacağınız şu an benim de içinden geçtiğim oturma, çalışma, seyahat izinleri almak vs. gibi herhangi bir başvuru süreci aylar ve hatta yıllar sürebiliyor. 1998-2014 yılları arası avukatlık yaptım, yabancılarla çalışırdık ve Türkiye’deki yatırımları veya kontratlarıyla ilgili başvuruları ve izin süreçlerini de yürütürdük. Süreçte biraz uzama olduğunda, ekstra bir belge istendiğinde müvekkillerimiz “vay efendim ne oluyor, ne kadar uzadı ve daha da ötesi pek çok eleştiri veya sorgu yağdırıp, sistemin ne kadar kötü veya gelişmemiş olduğuna dair imalarda bulunurlardı. Biz de utana sıkıla binbir türlü açıklamada bulunur, onları sakinleştirmeye çalışırdık. Şimdi burada bu süreci yaşadıktan sonra “ahh diyorum şimdi olacaktı ki alınlarını karışlardım, ne utanmaya sıkılmaya ne de fazlaca bir açıklamada bulunmaya gerek yokmuş aslında, önce kendi sistemlerini düzeltsinler. Gerçekten anlık bir kızgınlık ya da bir tek kendi başvuru sürecime bakarak söylemiyorum bunları; aksine günlük hayattaki pek çok süreç de böyle, vergi dönemleri eşimin veya buradaki diğer arkadaşların yaptıkları uzun bildirimler, en ufak herhangi bir araba alımı, plaka seçimi vs resmi işte doldurmanız gereken sayfalarca evrak var. Türkiye ise bunun gibi pek çok konuda iddia ediyorum ki buradan çok daha ileri ve pratik.

Burada gerçekten sabırlı olmanız ve bolca zamanınızı resmi evrak işlerine ayırmanız gerekiyor. Herkes buna alışmış ve kabullenmiş durumda, kimsede bir rahatsızlık yok. Bense herşeyi sorgulamaya ve hızlı bir şekilde yapmaya, sonuç almaya alışmış bir insan olarak, her seferinde tüm yaşadığım bu süreçleri sorguluyorum ve kafa tutuyorum ve her seferinde etrafımdaki birisi, genellikle eşim, avukatım veya bir arkadaşım beni sakinleştiriyor. Mesela en son iki ay önce avukatıma “ne oluyor bu başvurumuzla ilgili bir ses çıkmadı, 6 ay daha çıkmazsa böyle koyun gibi bekleyecekmiyiz?” diye soruyorum ve “ben artık arayacağım bu adamları veya okkalı bir mektup göndereceğim” diyorum; o ise bana “aman Pınar hanım sakın yapmayın böyle şeyler, yüksek mahkeme kararları var, İdare’yi etkilemeye çalışıyorsunuz veya tehdit ediyorsunuz diye daha da geri atarlar başvurunuzu hatta hiç vermeyebilirler zaten bahane arıyorlar daha fazla kimse gelmesin diye Amerika’ya vs..” diyor. Ben bir kez daha ya sabır diyorum. Gene de düşünmeden edemiyorum, “ amma da korku enerjisiyle ve pasif bir şekilde hareket ediyorlar diyorum”. Biraz sakinleşmiş gibi yapıyorum, yazdığım mektuptaki yanlış anlaşılabilecek, kızgınlık içeren ifadeleri çıkartıyorum ve gene de göndermeye karar veriyorum mektubu. Yakında beni de sınır dışı ederlerse yapacak birşey yok, çok şükür gelebilecek bir ülkem var, çünkü ben herşeyiyle seviyorum o ülkeyi. Ah bir de buradaki bazı konulardaki medeniyeti, seviyeyi, anlayışı oraya getirebilsek, bir de yerleştirebilsek on numara olacak ülkem. Şimdilik sadece böyle iki taraftan da bakabilme ve deneyimleme imkanım olduğu için şanslı hissediyorum kendimi. Bir de elbette ilahi planda buraya gelmemle ilgil bir hayır vardır, onun için biraz daha sabır diyorum.

Pınar Aydemir Başaran