Trafik, Yayalar, Korna Sesi

Bu başlığa pek çok çey daha eklenebilir. Bu yazıda da biraz buradaki iyi ve gelişmiş şeylerden bahsedeyim artık. Şu anda bir seneyi aşkındır buradayım. Toplasanız 4-5 kere korna sesi duymuş olabilirim, bunun da yarısı San Fransisco’da yani büyük bir metropol’de, benim oturdugum şehirde değil. Gürültü kirililiği, görüntü kirliliği, hava kirliliği (yangın zamanları hariç) gibi bir durum yok burada. Görüntü kirlliliği yok çünkü burada küçük şehirlerde 3-4 katı geçen herhangi bir bina yok, onlar bile çok nadir. Her daim açık bir gökyüzüne bakabilirsiniz. Memleket büyük bir alana yayılmış, düşünsenize batısı ile doğusu arası uçakla 6 saat sürüyor ve arada 3 saat zaman farkı var. Hal böyle olunca heryer yeşil, herşey yaygın düzende. New Yok, Los Angeles, SanFransisco gibi büyük şehirler haricinde gökdelen göremezsiniz. İkincil derecede büyük şehirlerde de yüksek katlı bina görürsünüz ama öyle gökdelen kıvamında değil.

Trafikte yayaysanız kralsınız. Öyle bize öğretildiği gibi önce sağa, sonra sola sonra tekrar sağa bakmanıza gerek yok (gene büyük şehirler hariç bu durumdan, oralarda durum biraz daha farklı). Yani bizim buralarda yayaysanız rahatça, koşturmadan karşıya geçersiniz, kaldırıma adım attığınızda etraftaki tüm arabalar durmak zorunda. Dalgınlıkla filan durmazsanız birileri şikayet edebilir. Bu durum özellikle çocuklar, yaşlılar ve gözleri cep telefonunda yürüyen ergenler için harika bir şey. Türk ehliyetim uluslararası olsa da burada Kaliforniya’da yaşayıp araba kullanacaksanız gene de hem yazılı hem de sürücü sınavına girmek gerekiyor yasal olarak, ben de öyle yaptım. Epey ciddi sınav yapıyorlar, 25 senedir araba kullanıyorum ama yazılıyı üstelik de rehber kitapçığı okuduktan sonra bile ancak alt sınırın az üstünde alarak geçtim. Tabi ki hız sınırları, otoyol kuralları, şehir içi kuralları vs. oldukça sıkı düzenlemelere tabi. Böylece yeni şeyler öğrenerek beynimdeki nörotransmitterlara iyilik yapıyorum.

Yukarıda yazdıklarım ve daha önceki yazılarımdan birinde değindiğim kocaman yeşil parklar, sakin ve huzurlu yaşantı tüm bunlar yakın zamana kadar İstanbul’da yaşarken heryere ve herşeye koşturma halindeyken, trafik ve yetişme stresi varken ne çok özlemini duyduğum şeylerdi. Şimdi ise bunca rahatlık ve huzur birazcık yüksek doz gibi gelmeye başladı. Hani bu insanoğlu biraz nankör galiba ya da rahat mı batıyor acaba durumu var bende. Henüz burada çalışma iznim olmadığı için, burada gönüllü olarak mentorluk yapmak ve Türkiye ile devam eden birkaç koçluk çalışmam dışında birşey yapamadığım için bu sakin hayat durumu bana uymuyor. Bir de tanıyorum kendimi, hareketi, kalabalığı, ruhu olan yerleri seviyorum. Öbür aleme göç edince yeteri kadar dinleneceğiz nasılsa. Bu hayatta o kadar fazla da huzura ve durağanlığa gerek yok sanki.
Elbette dengeli bir şekilde huzuru da yaşamak lazım. Lakin vakit varken, hayatı da son damlasına kadar hem çalışarak, hem gezerek, hem kendi kapasitemize göre yapılabilecek her türlü faydalı işi yaparak geçirmek gerektiğine inanıyorum. Şu aralar bunun üzerinde düşünüyorum, araştırıyorum, okuyorum. Aslında insanın gerçek yaratıcılığı ve potansiyeli böyle sessiz, sakin dönemlerde daha fazla ortaya çıkarmış, bakalım ben de dört gözle bekliyorum, neler çıkacak diye…

Pınar Aydemir Başaran